De vaccinatie van Reno
Op 13 november jl. gingen wij vol goede moed weer naar een afspraak van het consultatiebureau. Voor de algemene controle en de welbekende DKTP 2.
Na de vragen van de consultatiebureau arts te hebben beantwoord, kreeg Reno in elk beentje een enting.
Daarvoor moest hij wel met twee mensen vastgehouden worden, in dit geval zijn tante Charon en ik. Reno reageerde zoals denk ik ieder kind met huilen.
We hebben hem snel aangekleed en zijn huiswaarts gegaan. Op het moment dat we thuiskomen zegt Remco mijn man, ik moet zo even een foto camera naar het ziekenhuis brengen, blijkt dat onze buurvrouw die al 10 weken in het ziekenhuis ligt, aan het bevallen is. Tante Charon trekt Reno zijn jas uit en ik ga de camera even halen. Als ik terug kom vindt Charon dat Reno erg stil is ondanks dat ze stevig over zijn beentjes wrijft. Remco en ik kijken elkaar aan en vinden hetzelfde.
Op dat moment wordt Reno steeds slapper. Het is alsof hij dood is maar nog wel ademt.
Gelukkig had ik de helderheid van geest om de huisarts te bellen, waar we ook direct terechtkunnen.
Met volle vaart reizen we af, Reno is nog steeds buiten bewustzijn, reageert niet op prikkels en word alsmaar slapper.
Bij de huisarts kunnen we direct naar binnen, Reno is nog steeds van de wereld. Totaal overstuur doen wij samen (Charon en ik, Remco is naar het ziekenhuis) ons verhaal wat er voorgevallen is. Met horten en stoten kan de huisarts een diagnose stellen. Terwijl ik Reno uitkleed voor een lichamelijk onderzoek, komt hij bij. Reageert weer als vanouds, begrijpt prikkelingen en lacht zelfs weer naar een Huisarts in opleiding. De huisarts denkt aan een epileptische aanval t.g.v. de DKTP die Reno eerder op de ochtend heeft gehad. Voor de zekerheid neemt hij contact op met de kinderarts, die stelt dezelfde diagnose.
Ze kunnen zich beide voorstellen dat Remco en ik bang zijn voor een volgende aanval. Je bent er haast van overtuigd dat je je kindje gaat verliezen, er zit geen leven meer in.
Voor de zekerheid wordt Reno opgenomen voor een 24-uurs observatie. Om 13.30 kunnen we terecht bij de kinderarts. De diagnose blijft, een aanval t.g.v. DKTP, vreemd blijft wel dat hij het bij de eerste enting nergens geen last van heeft gehad. Op naar de kinderafdeling, Reno komt aan de monitor te liggen in een box, dit is een infectievrije afdeling voor zuigelingen en jonge kinderen. Dit maakt het nog zwaarder. Ons hummeltje ondergaat alles gelaten en het leed lijkt geschied. Remco en ik blijven de hele dag en nacht bij onze zoon. Als er weer iets gebeurt, vindt deze reactie binnen 24 uur weer plaats.
‘s Avonds hebben weer een gesprek met de kinderarts, de derde van vandaag. Hij moet blijven tot de volgende ochtend. De hele nacht gebeurt er niets terwijl ik bij Reno blijf en Remco ‘s nachts thuis gaat slapen. 14 november rond een uur of negen zien wij de volgende arts bij onze hummel, ontlasting is ook nog erg dun en slijmerig. Dit wordt opgestuurd voor een kweek. Geen bericht is goed bericht. Afwachten dus. Om halfelf gaan we gedrieën naar huis met de angst dat het weer gebeurt. Ze zoeken nu niet verder want er is niets meer gebeurd. De volgende enting zal plaatsvinden in het ziekenhuis. Reno zal dan ’s ochtends worden opgenomen, krijgt de prik, word aan de monitor gelegd, gebeurd er wat, dan zijn ze er bij en moet hij sowieso weer 24 uur blijven. Gaat alles goed mag hij mee naar huis.
Na een rustige nacht thuis, met z’n drieën, gaan we weer verder met onze ellende. Als Reno onder de douche vandaan komt, krijgt hij ineens vuurrode armpjes en donkerblauwe handjes. Weer huisarts gebeld en hop daar gaan we. Ook dit blijkt nog een reactie te zijn op de prik. We zijn bang, bang dat dit weer gebeurt. Bij elke vlieg en een scheet sta ik nu bij de dokter. Hoera hoera voor het vaccinatieprogramma van Nederland. Dit was wat wij de afgelopen dagen hebben meegemaakt met Reno.
Groetjes Esther Hengeveld
