Een zwangerschap
Mijn verhaal, de zwangerschap tot nu toe
Als ik een dagboek had bijgehouden tijdens mijn zwangerschap dan was dit niet zo leuk geweest.
Toen ik eenmaal wist dat ik zwanger was en de drie maanden, waarvan ik er zeker 2 zo ziek als een hond was, voorbij waren, dacht ik er eindelijk van te kunnen genieten. Maar niets is minder waar. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld. Oké, ik heb een vriend die het wel leuk vindt dat ik zwanger ben en dat hij straks papa wordt, maar het kost allemaal geld en daar baalt hij van. We hebben dan ook regelmatig ruzie over de spullen die nog gekocht moeten worden. Ik ben nu bijna 7 maanden zwanger en heb nog niet alles klaar. Het kinderkamertje gelukkig wel. Maar er zijn nog zoveel spullen die we moeten hebben… en dat kost weer geld.
Ik zit al vanaf 5½ maand thuis met hevige bekkenproblemen waarvoor ik 2x in de week therapie krijg maar wat niet echt helpt. Ik heb helemaal niemand die mij helpt met het huishouden en boodschappen doen enz. dus moet ik alles zelf doen en dat is niet bevorderlijk voor de problemen. Vandaar dat de therapie niet echt helpt, maar ik ga wel want dan ben ik er tenminste even tussenuit. De muren komen op me af als ik de hele dag thuis zit.
Bezoek krijg ik ook al niet, iedereen roept wel dat ze langs komen en dat ze me wel helpen, maar waar ze blijven, ik weet het niet.
Op mijn ouders hoef ik al helemaal te rekenen, daar heb ik al zeker een jaar geen contact meer mee. Ze weten wel dat ik zwanger ben en dat we een dochtertje krijgen, maar ze komen niet langs om te kijken of het goed gaat met me of om te zeggen van “Ach kind, laten we vergeten wat er gebeurd is en overnieuw beginnen.” Ze worden tenslotte voor de eerste keer opa en oma, dat zou toch iets moeten betekenen? Nee, het lijkt wel of het ze helemaal niets interesseert. Mijn schoonmoeder woont ook niet echt in de buurt dus daar heb ik ook niets aan. Ze heeft tijdens mijn zwangerschap 2 keer gebeld en is 1 keer langs geweest, maar ja dat was om dat ik jarig was. Mijn schoonzusje kan wel bij andere mensen in de buurt op visite gaan, maar bij mij langs komen is denk ik te veel moeite. Bellen doet ook niemand. Zelfs van mijn werk is nog niemand geweest, terwijl ik, als er iemand langdurig ziek is, altijd ervoor zorgde dat die persoon een kaartje kreeg of een fruitmandje. En bellen doen ze ook al niet, alleen in het begin toen ze er niet uit kwamen. Sterker nog, vaak lieten ze klanten gewoon naar mij thuis bellen omdat ik ook regelmatig thuis werkte en het een en ander dus ook thuis had liggen.
Ik ben blij als ik mijn vriend zie en tegen hem kan praten, ook al maak ik niets mee. Ik vind het fijn om te luisteren hoe zijn dag geweest is en dat ik eindelijk niet meer alleen ben. Ondanks dat we regelmatig ruzie hebben over de uitgaven voor de baby ben ik wel heel blij met hem en ik kan wel op hem steunen als het echt niet meer gaat.
Pas sinds een paar weken zit ik hier (te) veel over na te denken en heb ik last van huilbuien, die soms wel halve dagen duren. Vreemd vind ik het wel. Ik sta altijd voor iedereen klaar en ben altijd bereid om mensen te helpen. Zoals mijn schoonzusje bijvoorbeeld, toen zij zwanger was en niet zoveel meer kon doen, was ik er bijna elke dag voor haar en als ik niet kon komen dan belde ik haar gewoon even om te vragen hoe het ging. Ik weet je moet niet altijd verwachten dat anderen hetzelfde doen, maar ik zit en het zelfde schuitje als dat zij toen zat, maar kan ik op haar rekenen? Nee, ze kijkt niet op of om naar me en dat valt me zwaar tegen van haar. De tante van mijn vriend heeft ook aangegeven om me te helpen, maar hetzelfde verhaal, ze is nergens te bekennen, heeft het ineens druk met andere dingen. Onzin vind ik, want ze zit de hele dag thuis , haar dochter zit op school en ze woont nog geen 5 minuten lopen van me vandaan. Maar ja, zo zie je maar weer, mensen, je hebt er eigenlijk maar bar weinig aan als je ze echt nodig hebt. Je leert zo wel je vrienden én familie kennen. Soms denk ik wel dat ik te veel verwacht van mensen, maar misschien komt dat omdat ik zelf wel zo ben. Mijn vriend zegt altijd, je moeten anderen net zo behandelen als dat je zelf behandeld wil worden, en ik vind dat hij daar ook helmaal gelijk in heeft.
Vandaag is er een vrouw geweest voor de kraamhulp die ik straks krijg. Aardige vrouw en eindelijk iemand om mee te praten, helaas ze was zo weer weg maar toch. Ze wilde wel de babykamer zien en zei dat ik er helemaal klaar voor was. Ze vroeg of ik genoeg mantelzorg heb na de bevalling en tijdens de kraamtijd. Ik heb haar maar gezegd dat ik het niet wist omdat ik niet weet op welke mensen ik nou wel en niet kan rekenen. Toen ze weg wilde gaan heb ik haar nog even gauw een kopje koffie aangeboden en dat sloeg ze gelukkig niet af. Zo was ik weer iets minder lang alleen. Zielig eigenlijk als het zo moet, vind je niet?
Dit was trouwens wel de eerste keer dat ik er eerlijk over was… Dat ik eigenlijk niemand heb om me te helpen. Niet dat ik hun medelijden wil, maar ik zou het wel prettig vinden als er iemand naar me omkeek. Als mensen aan mij vragen hoe het gaat en ik geef aan dat het wel wat beter kan en dat de zwangerschap voor mij niet is wat ik er van verwacht had, dan snappen ze dat niet, want het is het mooiste wat je kan overkomen. Ik vind het ook leuk om zwanger te zijn, maar ik had er meer van verwacht. Daar ben ik eerlijk in en dat mag toch ook? Iedereen ervaart het op zijn eigen manier. Hetgeen ik heel erg fijn vind is het gerommel in de buik, mijn meisje is heel actief en ik denk dat ik dat straks wel heel erg ga missen. Maar ja, dan heb ik haar lekker in mijn armen en kan ik lekker knuffelen met haar!
Ik ben benieuwd of het na de bevalling net zo is, dat er niemand komt. Ik dacht eerst een kraamfeest te geven maar daar zie ik maar vanaf, want ik heb geen idee of er wel genoeg mensen komen om een kraamfeest te geven. Dus ik hoop maar dat ze gewoon tijdens de kraamtijd komen, maar daar reken ik ook niet te veel meer op. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als de afgelopen 2 maanden en ik moet er nog 2. Het zullen wel hele lange maanden worden, maar ik ben lekker aan het aftellen en ik probeer mezelf zoveel mogelijk bezig te houden met huishoudelijk werk en het wassen en strijken van de kleertjes. Ik vind het wel veel werk, maar als je niemand hebt die je helpt heb je geen keus hè. Ach je krijgt er wat moois voor terug, zeggen ze, dus ik hoop maar dat het waar is.
Soms vraag ik me wel eens af of ik iets gedaan heb waar mensen boos om zijn en dat ze daarom niet naar me omkijken. Maar hoe langer ik daar over nadenk des te moeilijker ik het krijg, gewoon omdat ik niets kan verzinnen. En hoe langer ik er over nadenk des te sneller ik begin te janken. Ook vraag ik me af of er meer mensen zijn die in dezelfde situatie zitten als ik. Ik hoop het niet voor ze, want ik spreek uit ervaring dat het gewoon waardeloos is. Zwangerschap is iets heel moois en heel unieks en je mag blij zijn dat je zwanger kunt worden en een gezond kindje krijgt, want ik weet het is niet voor iedereen weggelegd. Ik heb er zelf tenslotte ook 2 jaar over gedaan en ik heb ook 2x een miskraam gehad. Zelfs toen kon ik niet op mijn ouders rekenen en daarom hebben we geen contact meer. Dus ik weet wel waar ik het over heb.
Zo nu ik dit allemaal opgeschreven heb voel ik me iets prettiger, gewoon omdat ik eindelijk mijn verhaal kwijt ben. Hopelijk blijf ik me voorlopig zo voelen.
