Kinderen waren niets voor mij, of misschien toch wel
Tot mijn 28e jaar heb ik om het hardst geroepen dat ik geen kinderen wilde, het was niets voor mij, in welke wereld zou het kind terecht komen en er waren nog veel meer van dat soort redenen door mij om geen kinderen te willen.
Daarbij had ik ook niet echt een liefdevolle opvoeding gehad en zei altijd dat ik zo’n slecht voorbeeld had en mijn kinderen dit niet wilde aandoen, omdat ik niet wist hoe ik het echt moest.
Toen werd mijn neefje geboren en het leek wel of er bij mij een knop omging. Ik was op slag verliefd op dit kleine mannetje. Het heeft wel even geduurd eer ik dit door had maar ik kon er echt niet meer omheen, ik wilde toch eigenlijk wel een kindje. Mijn relatie was (en is nog steeds) er goed en met André durfde ik het wel aan om een gezinnetje te stichten, maar hoe ging ik hem dat vertellen? Ik had immers altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde en wist eigenlijk niet eens hoe hij erover dacht. Weken heb ik erover gedaan maar durfde niet echt.
Tot op een zondagavond toen we op de bank zaten, ik heb het er maar gewoon uitgegooid en ik zal zijn reactie nooit vergeten, als ik toch een foto had van zijn gezicht…. Het kwam er in het kort op neer dat hij het toch ook wel erg graag wilde. Helemaal té gek dus.
Nu was het zo dat ik in die periode heel erg last had van rugpijn. Na een hoop gedokter, bleek dat ik een dubbele hernia had en dat zwanger raken echt uitgesloten was. Ik ben bij een neurochirurg terecht gekomen en die durfde het wel aan om te opereren maar er zat wel een flink risico aan vast. Ik kreeg 4 weken bedenktijd. Nou dit is niet makkelijk geweest, maar zonder operatie zou ik nooit zwanger mogen worden, dus hebben we toch besloten om de operatie door te zetten. Ik heb heel veel pijn gehad en heb bijna een jaar moeten revalideren maar had het er allemaal voor over.
Eindelijk kreeg ik dan het groene licht, ik mocht zwanger worden. Ik was nog niet helemaal pijnvrij (zal dit nooit worden ook) maar als ik goed naar mijn lichaam zou luisteren kon het
geen kwaad.
Vol goede moed gingen we ervoor en stopte ik gelijk met de pil, met in ons achterhoofd dat ik niet gelijk zwanger zou raken na de eerste maand. Maar we hoopten het wel natuurlijk.
Na ruim een jaar was ik nog niet zwanger en begon de hoop een beetje op te geven. Omdat ik
2 jaar in de wao gezeten had en ik eindelijk weer mocht (en kon) gaan werken kreeg ik een opleiding aangeboden die ik gevolgd heb. Toen begon het solliciteren. In het bedrijf van een hele goede vriendin waren we al een tijdje bezig om een functie voor mij te vinden en na een hele tijd was het dan eindelijk gelukt, ik kreeg een uitnodiging om op gesprek te komen en kreeg na 2 dagen een telefoontje dat ik was aangenomen. Geweldig ik zou 5 januari starten met mijn nieuwe baan.
Omdat ik nog steeds niet zwanger was, besloten André en ik om onze wens even op een laag pitje te zetten. Ik zou met een nieuwe baan starten en het kwam nu niet echt goed uit dus we zouden een half jaartje rust nemen en daarna wel weer verder zien.
In december kwamen we erachter dat ik een week over tijd was, maar durfde niet te hopen dat het echt waar was, want we haden al zo vaak een test gekocht. We dachten dat het de spanning was voor het starten met mijn nieuwe baan. Maar omdat ik de volgende dag met mijn schoonmoeder naar eurodisney zou gaan wilde ik het toch weten. Nou toe ik dus de test had gedaan was er een heel klein stipje te zien, maar dit was zo licht dat het vast niet zo was, toch voor de zekerheid een 2e test gekocht en ja hoor ik bleek echt zwanger te zijn. Eerlijk gezegt schrokken we er wel van want het was toch nog onverwacht. Toen de eerste schrik voorbij was kreeg ik een geweldig gevoel het was echt waar, we krijgen een kindje.
Momenteel ben ik 25 weken zwanger en het gaat fantastisch ik heb al sinds mijn zwangerschap geen rugpijn meer en voel me helemaal geweldig. Ik ben niet ziek geweest en alles gaat goed. Mijn buik is aardig aan het groeien en we zijn zo trots. In mei gaan we zelfs trouwen. Mijn baas reageerde gelukkig goed op het nieuws en ik mag gewoon blijven. Als de kleine er is ga ik zestien uur werken en is André die twee dagen thuis om voor de kleine te zorgen. Eerlijk gezegt moet ik mezelf af en toe even knijpen of het allemaal wel echt is, maar gelukkig is het allemaal echt waar en hebben wij in augustus 2004 een geweldig baby en gaan wij lekker met z’n 3en verder door het leven.
Groetjes van Mariska uit Rotterdam
