Petra
Petra Blog 19 Dec 2011

Eindelijk je bent er

Juni 1995 zijn wij getrouwd en ben ik ook gelijk gestopt met de pil omdat niet één pil goed werkte. We zijn dus getrouwd en hadden zoiets van, ach een kindje zou erg welkom zijn, maar als het nog even duurde zou ook niet erg zijn. Drie maanden later werd ik zwanger, maar helaas na 8 weken ging het fout en kreeg ik een miskraam. 

We hadden er erg veel verdriet van, maar zijn gelijk weer verder gegaan. Maar het duurde erg lang, in mei 1997 toch weer zwanger ook helaas deze keer ging het snel weer fout na 9 weken kreeg ik een miskraam.  Weer erg teleurgesteld en erg verdrietig, jeetje wat verlangde ik naar een kindje. We gaven toch de moed niet op. Maar een jaar later nog steeds niks, naar de huisarts gegaan, die verwees me naar de gynaecoloog, een paar onderzoekjes gedaan, alles was goed, Maar waarom ging het fout en duurde het zo lang maar daar was geen antwoord op.

Een half jaar later pas weer terug komen, pfff een half jaar dat is zo lang als je een kinderwens hebt, maar een half jaar (1999) later nog niks, weer terug, weer wat onderzoeken, tijdens de onderzoeken raakte ik weer zwanger, maar ik was heel bang dat het weer fout zou gaan en ja mijn angst bleek te kloppen en weer na 9 weken ging het fout, de gynaecoloog die ik toen had reageerde heel verveeld en zei ach mevrouw, dat is de natuur, 3 op de 10 zwangerschappen gaat fout. Ik heb vreselijk tegen die man gescholden, want wat had ik daar nou aan, zou dat helpen in mijn verdriet ik dacht het niet.. ben ook gelijk naar een andere arts gegaan en wilde persé een vrouw, ik dacht die weet misschien beter hoe ik me voel. Ook mijn man kreeg het erg zwaar, ook hij verlangde zo naar een kind van ons samen. 2000, een jaar dat we nooit vergeten en ook heel blij zijn dat het jaar voorbij is, in Januari verloor ik mijn broer, in maart mijn Oma en in April was ik weer zwanger, we waren op zich erg blij, maar ook weer niet want de angst dat het weer fout zou gaan was enorm. De gynaecoloog die ik had maakte gelijk een echo, maar het was nog te vroeg om te zeggen dat het dit keer goed zou gaan.

Op 24 mei 2000, op weg naar een korte vakantie in een huisje, moest ik onderweg naar de wc en ja hoor weer bloed verlies, het duurde een half uur voor ik de auto in durfde te gaan om het tegen mijn man te vertellen.Ik heb hem getroost van, het kan wel bloed verlies in het begin, maar eigenlijk voelde ik al dat het weer niet goed zou gaan, op maandag de gynaecoloog gebeld, kon gelijk komen, maar helaas het was nog te vroeg en ze zei ik weet het niet, het kan zijn dat het gewoon bloed verlies is, maar het kan ook zijn dat je weer een miskraam krijgt, mijn gevoel klopte helaas weer, op 29 mei 2000 kreeg ik vreselijke buikpijn en kreeg weer een miskraam, ik heb me nog nooit zo leeg gevoelt, ik had ook echt zoiets van het mag gewoon niet.

De volgende dag het ziekenhuis gebeld en kon weer gelijk komen voor een echo, het was al helemaal weg. De gynaecoloog wilde gelijk weer onderzoeken doen, maar eigenlijk hoefde het voor mij niet meer, ik had zo’n verdriet en dacht echt, het mag gewoon niet, wij mogen geen kinderen krijgen. Toch onderzoeken, er werd gekeken of onze chromosomen wel bij elkaar pasten en een methionine belastingtest gedaan . Die bleek te hoog te zijn en dat zou het probleem zijn waardoor de zwangerschap in een vroeg stadium werd afgebroken,ik kreeg daar extra vitamine b12 voor en folium zuur 5 mg en in Augustus werd ik weer zwanger en er volgde een zenuwslopende zwangerschap, elke week een echo om te kijken of het goed ging, met 8 weken overleed mijn vader, net nadat ik hem verteld had dat ik zwanger was, de dag van de crematie zou ik een echo krijgen en zouden we kunnen zien of er een hartje klopte, heel erg dubbel, ik wilde de afspraak eigenlijk af zeggen maar iedereen stond erop dat ik zou gaan s’morgens.

De echo werd gemaakt en ja, we zagen een hartje kloppen, oh wat waren we blij, maar ook verdrietig en nog steeds bang, ik dacht als ik dat hartje zou zien kloppen dat alle zorgen gelijk weg zouden zijn, maar nee, het werd eigenlijk erger, want voor je gevoel is het zo aanwezig en ik was nu helemaal bang het te verliezen. Elke week een echo gehad en toen de 12 weken voorbij waren ,een opluchting, maar toch ook nog steeds erg bang, maar deze zwangerschap ging goed en een prachtige dochter en elke avond kijken we even naar ons lievertje, wat een gevoel, zo bijzonder, dat gevoel van ouders zijn heerlijk…… 

Reageer op artikel:
Eindelijk je bent er
Sluiten