Sokken
Sokken zijn van die dingen waarmee je alleen even ’s ochtends en ’s avonds in je handen staat. Die je tegenkomt bij het ophangen en daarna het opvouwen van de was. Om daarna in je kast te verdwijnen, en dan via je voeten in de wasmand. Tenminste, zo gaat dat bij mij. En volgens mij bij de meeste vrouwen.
De ervaring leert dat sokken bij mannen nogal eens een andere weg afleggen. Bram z’n sokken zien nooit de wasmand, maar ze kennen de vloer van de slaapkamer maar al te goed! Dus totdat wij vader en moeder werden, waren sokken hier in huis meermalen het onderwerp van twist. Samen met die boxershort…
Maar vanaf het moment dat Bo haar intrede deed, vonden we ineens overal in huis sokken, en niet alleen op de slaapkamervloer. Op de bank, in de box, in het ledikantje, op ons bed, in de gang, op het aanrecht. ’t Is een andere maat dan ik al die jaren gewend was, maar het zijn onmiskenbaar sokken.
Babysokken
Werkelijk waar, er is geen plek in dit huis waar nog geen sok van Bo is geweest. Van sommige plekken snap ik nog hoe die sok daar terecht is gekomen, maar hoe komt het dat ze haar sok verliest op de trap?
Het Sokkenprobleem komt door de maat van babysokjes. Er is maar één maat in babysokjes: Passen Niet. De sokken zijn te klein, en blijven dan niet goed achter dat hakje hangen. Vind je het gek dat zo’n sok van dat voetje afglijdt. Of de sokken zijn te groot, en vinden dan geen grip op dat gladde babyvoetje. Nog geen eelt waar een sok lekker achter blijft hangen. Ik heb al allerlei soorten en maten sokken geprobeerd en allemaal hebben ze die ene maat: PN.
Ik heb de oorlog verklaard aan de babysok. En wel op het moment dat ik op handen en knieën onder de trap zat om die sok te pakken. Want wij hebben een open trap, helaas. En dus was die babysok, grrrr, tussen de treden door naar beneden gevallen. Dus kinderwagen opzij, ladekastje opzij, boodschappentas opzij, werktas opzij. Al klauterend heb ik de man (dat kan geen vrouw geweest zijn) vervloekt, die ons huis heeft ontworpen.
In een gekke bui heb ik eraan gedacht om die sokjes aan Bo d’r voetjes vast te lijmen, of Kukident te gebruiken, dat plakspul voor kunstgebitten. En als die sokken dan gewassen moeten worden, dan met kind en al in de wasmachine. Wij hebben net een nieuwe wasmachine, met een laadvermogen tot 6 kg. Daar mag Bo nog wel in. Kunnen we dat badritueel ook meteen overslaan.
Maar of dat een methode is die in Nederland wijd verbreid geaccepteerd zal worden….ik betwijfel het. Een andere, iets kindvriendelijker, oplossing is een maillot. Maar da’s weer wat moeilijker voor de vader van dit kind. Bram heeft er bij het verschonen namelijk een sport van gemaakt om de sokjes bij de puntjes beet te pakken en in één beweging van haar voetjes te trekken. Lukt altijd, want die sokjes passen toch nooit.
Maar vorige week had ik Bo eens een maillot aangetrokken. Bram ging haar luier verschonen en wilde als eerste haar sokjes uittrekken. Pas toen het kind met een ruk naar beneden schoof en de sokjes nog niet uit waren, kreeg hij in de gaten dat het geen sokken waren.
Waarmee wel meteen het bewijs is geleverd dat een maillot ècht niet zomaar uit gaat, en dat is pure winst!
