Corrigerend tikje
Het slaan, nou ja eigenlijk zelfs al het geven van een “corrigerend” tikje komt de laatste tijd steeds vaker negatief in het nieuws. Ondanks deze negatieve berichtgeving en de aangetoonde negatieve effecten op kindjes blijken relatief veel ouders toch gebruik te maken van de “corrigerende tik”. Het lijkt erop dat het al dan niet geven van die tikken gerelateerd is aan de jeugd en opvoeding van de ouders.
In het onderzoek bleek dat circa 85% van de ouders wel eens een tik kreeg in hun jeugd. Van deze 85% blijkt weer 70% hun eigen kinderen te slaan. Dit onder het motto: Het werkte vroeger bij mij, dus zal het nu nog steeds werken. Maar het is wel iets minder zwart wit dan het lijkt, want van de overgebleven 15% blijkt iets meer dan de helft toch ook hun kinderen wel eens een tik te geven. Dit leidt tot de verrassende conclusie dat bijna de helft van de ouders hun kinderen wel eens een tik geeft!
Wat zou toch de reden zijn dat zoveel ouders gebruik maken van die corrigerende tik, ondanks het feit dat bijna alle experts dit afraden? Worden zij na het proberen van alle andere bekende methodes dermate wanhopig dat ze naar een laatste redmiddel grijpen? Weten ze dan echt geen enkele andere manier om hun kindje te “bereiken”? Of zouden zij ontdekt hebben dat dit het enige is wat wel werkt en dit dus toepassen ondanks de meningen van experts?
Een ding dat zeker is is het feit dat degenen die slaan dit fel verdedigen in de onderzoeken. Overigens verdedigen degenen die niet slaan hun standpunten even hard en proberen beide partijen elkaar ervan te overtuigen dat hun methode de enige juiste is. Er lijkt niet echt een gulden middenweg te zijn.
Degenen die wel eens een corrigerende tik uitdelen zijn ervan overtuigd dat dit absoluut geen kwaad kan en dat dit mede zorgdraagt voor het gepaste gedrag bij de kleintjes. Degenen die het er niet mee eens zijn wijzen op zaken als mishandeling en het bijbrengen van gebrek aan respect en vragen zich af hoe je je kindje uitlegt dat hij bijvoorbeeld geen andere kindjes mag slaan terwijl zijn ouders het wel mogen…
Er zijn legio discussies te vinden over het verschil en/of de overeenkomst tussen discipline en straffen. Veel ouders zullen een corrigerende tik goedkeuren als deze voorafgegaan is door een waarschuwing en opgevolgd wordt door een knuffel. Het lijkt overigens vrij duidelijk dat de tikjes meestal alleen als laatste redmiddel aangegrepen worden.
De schrijver van het onderzoek werd nooit geslagen en slaat haar kinderen ook niet. De beslissing om niet te slaan is geen beslissing die vanuit haar geweten genomen werd maar meer het gevolg van een natuurlijke drang. De enige keren dat zij in de verleiding kwam om haar kindje een tik te geven kwamen voort uit haar eigen woede (en onmacht) en als je boos bent is slaan natuurlijk al helemaal niet verstandig te noemen. Gelukkig bezat de schrijfster op die momenten nog wel de tegenwoordigheid van geest om dus niet te slaan!
Onderzoek naar de relatie tussen het slaan van kinderen en afwijkend gedrag. Amerikaanse onderzoekers zeggen een mogelijk verband te hebben gevonden tussen het slaan van kinderen en afwijkend gedrag van deze kinderen op latere leeftijd.
Dit voegt nog weer een schadelijk neveneffect toe aan het geven van “corrigerende tikken”. Onderzoeken van onder andere Gershoff en Straus tonen in hun ogen redelijk duidelijk bewijs met betrekking tot deze stelling. Straus was betrokken bij maar liefst 4 onderzoeken. Hij hoopt dat de uitkomst van deze onderzoeken de ogen opent van gedragsonderzoekers en dat dit zal leiden tot een vermindering van het geven van “tikken”.
Straus hoopt dat zijn onderzoek collega’s wereldwijd zal overtuigen van de noodzaak om duidelijk aan te geven dat het uitdelen van tikken veel meer schadelijke gevolgen kan hebben dan het nu lijkt. Eigenlijk is het meer dan verbazingwekkend te noemen dat iets waar bijna alle kindjes mee in aanraking komen, zo weinig aandacht krijgt in de boeken over de ontwikkeling van kinderen. In sommige boeken staan misschien een of twee pagina’s over het slaan van kinderen, maar er is nauwelijks een boek te vinden dat de conclusie plaatst dat ouders nooit zouden moeten slaan!
De meeste boeken, zelfs die van de alom bekende Dr. Spock, geven slechts het advies om slaan tot een minimum te beperken.
Als we de laatste 4 onderzoeken naar het slaan van kinderen analyseren kunnen we stellen dat er in circa 90% van de gevallen een verband te vinden is tussen het geslagen worden en jeugddelinquentie en niet-sociale gedragspatronen in combinatie met agressieproblematiek en zelfs op latere leeftijd kindermishandeling. Hoeveel onderzoeken zouden iets aan kunnen tonen met vergelijkbare percentages, vraagt Straus zich af.
Ook is er een link te leggen naar het mishandelen van partners. Uit de onderzoeken blijkt dat 5% van de mensen die nooit geslagen zijn hun partner slaan ten opzichte van maar liefst 25% bij de groep mensen die regelmatig geslagen werd. Ondanks deze informatie wordt toch 90% van de kleine kinderen in Amerika regelmatig “geslagen”.
Uiteraard zijn dit slechts statistieken waarbij we als voorbeeld kunnen aangeven dat als iemand van 65 jaar zijn hele leven gerookt heeft en geen longkanker gekregen heeft, dit niet betekent dat roken niet ongezond is maar slechts dat deze roker een geluksvogel is.
Deze vergelijking kun je dus ook loslaten op mensen die in hun jeugd geslagen zijn. Als zij geen afwijkend gedrag vertonen is dit niet omdat het slaan gewerkt heeft maar meer vanwege het feit dat zij in het percentage vallen van degenen die geluk hebben.
De vergelijking gaat mogelijk zelfs verder op. Het slaan van een peuter kun je misschien wel vergelijken met het roken van je eerste sigaretten. Na een paar kun je er nauwelijks meer mee stoppen en gaat het van kwaad tot erger. Wist je dat een kindje van 2 jaar oud in circa 50% van de gevallen binnen 2 uur dezelfde overtredingen maakt? Ook na correctie dus! Inderdaad, ook na een corrigerende tik! De onderzoeken tonen overduidelijk aan dat slaan niets beter werkt dan gewoon verbaal corrigeren of een strafplekje creëren. Wat de onderzoeken ook aantonen zijn de schadelijke gevolgen van het slaan.
Wij komen hiermee tot de conclusie dat slaan eigenlijk nooit te rechtvaardigen is.
